Deze week ging de poging om een gasfles te vullen stug door. Maandag was daar geen tijd voor en de dinsdag was alles behalve succesvol. De eerste stop was in Santa Rosa, waar je je gasfles kan bijvullen bij de benzinepomp. Het was rond 10 uur en er stond een beschaafde rij. Het was alleen niet open, terwijl het wel open had moeten zijn volgens de openingstijden. Wachten is prima, maar niet wanneer ik weet of iets überhaupt wel open gaat. Op naar de volgende; Muizenberg. Best een eindje rijden en onderweg heeft het keihard geregend. Het was dinsdag sowieso qua weer geen beste dag. De plantjes zijn wel weer goed voorzien van een plens water, dat weer wel. Maargoed, toen ik aan kwam rijden bij Muizenberg wist ik al hoe laat het was. Het stond er vol met auto’s en mensen. Ik lieg niet wanneer er zo’n 30 mensen buiten stonden te wachten en ik denk dat er ook een hoop mensen in hun auto zaten te wachten. Aangezien het gaat om het vullen van onze reservefles en we nog wel gas hebben heb ik wederom besloten hierop niet te gaan wachten. Op de terugweg ben ik nog bij een derde pompstation gestopt. (Hanenberg, mijn favoriet) om te vragen of zij inmiddels gasbommetjes hadden om te wisselen, maar helaas. Wederom met lege handen naar huis. Helemaal zinloos was deze tocht van twee uur niet, want het was me wel gelukt om het lichtsnoer te ruilen voor een snoer dat het wel doet.
Deze week ben ik ook wezen kijken bij een initiatief om met mensen uit de buurt van Wishi/Marchena eten te koken en gezamenlijk te eten. Dit is voortgekomen uit maaltijdenverstrekkingen ten tijden van de corona lockdown en de aftermath. Ik heb een leuk gesprek gehad en wil sowieso een keer meedraaien om te kijken of ik het leuk vind om dit vaker te doen. Tijdens het vallen van de avond heb ik een kleine wandeling gemaakt bij ons in de buurt. Ik wil heel graag weer hardlopen, maar met deze warmte is het me nog niet gelukt om me hiertoe te zetten. Deze wandeling was stap 1 om mezelf zover te krijgen weer te gaan starten met hardlopen. Ik denk namelijk wel dat mijn conditie niet meer is wat het was in Nederland. Dus mochten mensen nog motiverende woorden of briljante ideeën hebben om mij weer aan het hardlopen te krijgen… Ik hoor het graag!
Woensdag ochtend ging ik redelijk vroeg sporten en rijd dan altijd langs de Hanenberg benzinepomp. Ik zag dat de deur van het hok met de gasflessen open was, maar ik had de gasfles natuurlijk niet mee. Na het sporten ben ik terug gereden naar huis om de gasfles te halen en om te wisselen voor een nieuwe.
Het is een klein stukje rijden, maar de wegwerkzaamheden in de buurt maken het laatste stuk echt ingewikkeld. Overal liggen klinkers, ligt de weg open, her en der wat vers asfalt, stoomwalsen, (pick-up) trucks, ander grof geschut en bergen zand maken het een waar hindernissen parcours. Ook wisselt het elke dag op welke manier we bij ons huis kunnen komen. Na het afleggen van het parcours heb ik onze gasfles gepakt en ben ik gelijk weer in de auto gestapt en terug gereden. Bij de benzinepomp 12 gulden betaalt en ik kreeg een nummertje mee op de gasfles te wisselen. Het geluk wil dat ik DE ALLERLAATSTE GASFLES van die dag had. Ter info, ik gok dat het een uurtje of half 10, 10 uur in de ochtend was. Ik weet niet of het altijd zo’n gedoe is om aan gas te komen, of dat het op dit moment gewoon slecht leverbaar is. Ik hoop het laatste. Wederom wel weer de bevestiging dat hier levensmiddelen en andere levensbehoeften altijd op voorraad moeten zijn, om te voorkomen dat je zonder komt te zitten.
Inmiddels hebben zowel Duco als ik ieder een eigen obsessie ontwikkeld. Duco is in de ban van de vlieg. Doordat het ophalen van het vuilnis niet meer wekelijks gebeurt door het gesteggel tussen het vuilnisbedrijf (Selikor) en de overheid neemt de vliegenpopulatie enorm toe. Vorige weekblog schreef ik al over alle bestrijdingsmiddelen die worden ingezet, maar inmiddels hangen er ook bij elke deur een zakje water met muntjes erin, wat schijnbaar vliegen moet afstoten. Het enige wat ik er aan stoot is mijn hoofd. Aangezien niks helpt en onze bestrijding een druppel op een gloeiende plaat is, is Duco aan het proberen zich niet te storen aan de vliegen. En nu moeten jullie niet denken dat er continu 100 vliegen in en om ons huis aanwezig zijn. Het gaat dan gewoon om 2 of 3 vliegen tijdens het koken en eten. Dit even om de obsessie van Duco in perspectief te plaatsen :P*. Inmiddels heeft Duco er dan ook de obsessie bij gekregen om bij elke zware motor die hij hoort te denken dat het de vuilniswagen is. Verder gaat alles goed met ’t arme jong ;).
* Duco geeft aan dat ik het probleem bagatelliseer en zijn obsessie overdrijf.
Mijn obsessie is mijn gezichtshuid. De mensen die mij kennen weten dat ik niet echt een mode- of make-up popje ben en mij ook nooit extreem veel met mijn huid heb beziggehouden. Hier frustreer ik me alleen mateloos aan de onzuiverheden en onregelmatigheden in mijn gezicht. Door de microdermabrasie ben ik wel gaan vervellen en heb ik het idee dat het pigment íetsje minder is geworden, maar de pukkeltjes blijven. Daarop ben ik gaan googelen en kwam op een blog en vanuit die blog kwam ik weer op een website over Gispuistjes, ook wel Malassezia of pityrosporum folliculitis genoemd. Nou heb ik nog geen idee of dit daadwerkelijk is waar ik last van heb, maar ik heb het tot een dagtaak gemaakt om al m’n crème’s, shampoos, cleansers en zonnebrand onder de loep te nemen en te checken of het de pukkeltjes verergert. Dit checken kan op de website van Sezia door de ingrediënten (die je van het internet kopieert) in te voeren. Hier kwam ik op terecht via deze blog. Nu wil ik wat nieuwe smeersels voor mijn gezicht aanschaffen en heb weer research gedaan met behulp van dit artikel om te checken welke gistpuistjes-proof zijn. Bij de Botica heb ik foto’s gemaakt van de verzorgingsproducten en nu kan ik even kijken wat ik eventueel kan kopen. Aangezien dit een ongoing experiment is kan ik nog niet vertellen of mijn diagnose juist was en of de switch heeft geholpen. Wat ik wel al weet is dat zowel mijn scrub, gezichtscreme, zonnebrand en miscellar water allemaal geen goede stofjes erin hadden zitten wat betreft deze ‘aandoening’ , dus ik ben nu even geswitcht naar producten die ik toevallig had die (redelijk) voldoen. Ik ben benieuwd of het gaat helpen.
Deze week zijn we ook voor het eerst naar onze tandarts hier geweest. In mijn hele leven ben ik altijd naar 1 en dezelfde tandarts geweest. Ik heb gewoon op internet naar de dichtstbijzijnde tandarts gezocht die een beetje professioneel overkwam. De praktijk ziet er prima uit en er werkt vriendelijk personeel. Duco mocht eerst en ik moest wachten in de wachtkamer. Geen idee wat er allemaal gebeurde en het heeft denk ik wel meer dan een half uur geduurd. Ik ben niet bang voor de tandarts, maar ik heb nog nooit zo lang een controlebehandeling zien duren en was benieuwd wat mij boven het hoofd hing. Uiteindelijk bleek het gewoon dat een soort screening wordt gedaan. Er worden foto’s gemaakt. Elke tand/kies werd bekeken en er werden aantekeningen gemaakt wat er met welke tand/kies moet gebeuren en daar werd dan een plan op gemaakt. De tandarts komt enorm geduldig en zorgvuldig over en heeft ongeveer 50 keer gezegd dat ik dagelijks moet flossen. Er hoeven geen mega shockerende dingen te gebeuren en de eerstvolgende afspraak is gewoon de mondhygiënist. Na ruim een uur liepen we weer naar buiten en reden we de drukte op de Caracasbaaiweg in.
We hebben deze week ook een nieuw restaurant bezocht; Il Forno, vlakbij ons huis aan de Caracasbaaiweg. Een pizzeria met ook wat pasta’s en salade op de kaart. Een aanrader! Lees hier de review!
Duco heeft nog bij Beachwaves armbandjes voor zichzelf custom laten maken en het resultaat mag er zijn! Sowieso heeft Beachwaves erg leuke armbandjes! Zie hieronder de creatie!
Elke week schrijf ik over de alledaagse dingen die we meemaken en doen of de zaken waarover ik me verbaas of die mij opvallen. Ik realiseerde mij dat ik niet heel vaak schrijf over hoe ik mij voel of wat ik denk. Terwijl ik hier genoeg voel en denk, alleen een hoop gewoon niet op papier zet. De weekblogs gaan vaak over de pietluttigheden en praktische zaken, gewoon om even te informeren. Het ‘hoe het gaat en hoe het voelt’ sla ik dan voor het gemak maar even over.
Maar voor de geïnteresseerden: Het gaat goed! Ons huisje is echt ons huisje waar we ons thuis voelen. Het gebrek aan structuur en de vergeetachtigheid die we een paar weken geleden nog ervaarden wordt steeds minder. (nu reed Duco wel met z’n koffie op het dak van de auto weg vanochtend, maar dat terzijde). Wekelijks heb ik wel een paar geluksmomentjes in de auto. De zon schijnt, een heerlijk zomers liedje op de radio, wind door mijn haar en het gevoel van vrijheid. Ik geniet hier iedere dag ultiem. Ja, er moet continu iets geregeld worden en ja, het leven is hier soms wel wat ingewikkelder, maar dat is het allemaal dubbel en dwars waard. Het weekend kunnen we als vakantie laten voelen door even een strandje op te zoeken, een stap naar buiten en de zon schijnt op je gezicht, even aan het eind van de middag wat baantjes zwemmen, nooit hoeven na te denken over wat ik aan moet trekken, op elke hoek van de straat is lekker eten te krijgen en elk uur is er wel ergens een Happy Hour. De combinatie van het hebben van de structuur, maar hem ook weer zo kunnen laten varen is heerlijk! We hebben nu veel tijd voor en met elkaar en dat is fijn 🙂 Samen op avontuur is heerlijk verfrissend!
Doordat we zelf onze draai inmiddels wel gevonden hebben en elke dag zo enorm genieten kan ik ook niet wachten om onze ‘bubbel’ te delen met vrienden en familie.
Volgende week dinsdag 06.00 uur bij het zwembad in hardloopoutfit
06:00?!?! Jullie hebben vakantie hè. Half 7 oké?
Vooruit!