Categorie: Blog

Geplaatst op

Woensdag 26 februari 2020

Een goede volledige nacht gedraaid (aldus mijn Polar fitness tracker). Met de mensen in Nederland is veel contact en een vraag die veel gesteld wordt is hoe we het hebben en hoe ‘het’ voelt. We hebben het goed en het voelt goed. Er is geen vakantie gevoel. Dit komt voornamelijk omdat Google bij ons is. Naast een sporadisch weekendje weg is Google nooit mee op vakantie. Ook het feit dat de dagelijkse boodschappen gedaan worden, de vaatwasser in- en uitgeruimd moet worden en ook de was gedaan moet worden maakt dat je niet echt kan spreken van een vakantie. Hierbij hebben we ook nog niet aan het strand gelegen of genoten van Happy Hour. Dat komt allemaal wel. Wel is het heerlijk om met een lege agenda van dag tot dag te leven en een beetje te acclimatiseren en proberen een soort ritme te creëren. In Nederland heb je jarenlang gehad om een bepaalde structuur op te bouwen waar we allebei wel lekker op gingen. Op dinsdag, woensdag en vrijdag ging ik sporten. Als ik in een gekke bui was ging ik ook nog hardlopen. Wat kon, deed ik op de fiets. Nu ben ik in vier dagen al drie keer naar een supermarkt geweest, omdat ik elke keer wel weer iets vergeet, of dat we toch nog iets nodig hebben. Ook is het weer even creatief nadenken over wat er qua eten op tafel komt te staan. Voor nu helemaal prima. Ik ben benieuwd hoe het ritme eruit gaat zien wanneer ‘het echte leven’ begint. Nu zitten we ook nog in een tijdelijke woning, waardoor het, ondanks dat we hier ons prima thuis voelen, niet je thuis is. We zijn vandaag weer druk bezig geweest met het proberen te regelen van bezichtigingen bij woningen. Van een woning gaat dit helaas niet door, omdat deze hoogstwaarschijnlijk al verhuurd is. Voor twee andere woningen hebben we voor morgen en overmorgen een afspraak staan en als het goed is worden we morgen ook terug gebeld voor een derde woning. Voor een vierde woning zouden we worden teruggebeld, maar dat is nog niet gebeurd. Ook hebben we iemand gebeld waarbij we een zoekopdracht voor een auto hebben neergelegd. We zijn benieuwd waar dat kan opleveren. 

In de ochtend zijn we deze keer gaan wandelen met Google bij de Sint Joris Baai. Prima plekje voor hem om even te pootjebaden. 

Na voor de derde keer boodschappen te hebben gedaan (en de ducttape te zijn vergeten) hebben we rustig aan gedaan in de tuin. Bikini aan, boekje erbij en lekker van de zon genieten. Wat er wel in heeft geresulteerd dat ik nu verbrand ben (ondanks het smeren). 

In de avond  hebben we lekker op de porch gegeten en onze guilty  pleasures aan televisie weer verslonden.

Geplaatst op

Dinsdag 25 februari 2020

De jetlag is er nog steeds en ik was om vijf uur wakker. Op zich heb je dan wel iets aan je dag. Rond zeven uur zijn we google wezen uitlaten. Via Maps.me dachten we een leuk pad te hebben gevonden, maar dat bleek privé terrein. Toen zijn we iets verder doorgereden en dat liep vervolgens dood. Prima plekje om de auto te parkeren en een klein rondje met Google te doen. Het leven voor een hond is hier zo anders dan in Nederland. Het drie keer uitlaten per dag zal hier niet meer gebeuren vermoed ik. Je kan niet zomaar in de wijk met je hond gaan wandelen, aangezien er bij élk huis een hond door de tuin loopt en ze allemaal lekker op elkaar reageren. Om Google uit te laten moet je dus een stukje met de auto. Gelukkig heeft hij hier een gigantisch grote tuin om doorheen te banjeren. Dat banjeren gebeurt alleen niet echt. Hij heeft zich al helemaal aangepast aan het klimaat en het leven en geniet in alle rust van zijn welverdiende pensioen.
De vaatwasser die ik dacht vannacht te hebben aangezet, heeft toch niet gedraaid. Poging twee volgde deze ochtend.  Tijdens het ontbijt zagen we echter ineens al het water onder de vaatwasser vandaan komen. Omdat we niet wilden afwassen hebben we het programma wel door laten lopen en zijn we met handdoeken in de weer geweest. Vanavond maar weer eens kijken wat er met dat apparaat aan de hand is (Zelfde merk als de wasmachine. Ik wil niet stoken, maar….)
Om 10 uur hadden we een afspraak bij de makelaar. Het fijne was; Google kon mee. i.v.m. de file kwamen we fashionably late. We zijn wat woningen langs gegaan en gaan een afspraak maken om een woning te bezichtigen. Toevallig een woning 1 minuut rijden hier vandaan, ook in Santa Catharina.
Hierna zijn we richting Sunset Hights gereden, een gated community in het noorden van het eiland. Op internet hadden we een huis gezien en we waren nieuwsgierig hoe het resort en het huis eruit zouden zien. De locatie is goed, op een berg, op de wind, maar blijkbaar qua verkeer ingewikkeld met de drukte van de spits. Ook kan het er stinken door een kippenboerderij die naast Sunset Hights ligt. Zelf hebben we dit niet gemerkt. Ook zijn hier minder uitlaatmogelijkheden voor Google. Niet geheel onbelangrijk.
Vervolgens zijn we doorgereden naar Van den Tweel in Zeelandia. (de Albert Heijn). Om 12 uur hadden we een afspraak om een auto te bekijken die we op Facebook te koop hadden zien staan. Duco heeft een proefrit gemaakt en beide hebben we naar de auto gekeken om de bevestiging te krijgen dat we net zoveel verstand hebben van auto’s als van wijn.  (Hij is mooi, leuke kleur, ziet er goed uit, vind hem wel leuk). In de auto terug naar huis besloten dat de auto niet de smak geld waard is. We misten de Wauw-factor (Boer zoekt Vrouw referentie).
Na de lunch kwam een vriendin met haar zoontje langs die ik heb leren kennen tijdens mijn stage bij de CDTC in 2014. Heel leuk om met haar bij te kletsen en haar zoontje druk in de weer te zien met rozijntjes en steentjes.
In de namiddag hebben we onze Nederlandse telefoonnummers ingewisseld voor onze Curaçaose. Ook hebben we ons weer blind zitten staren op huizen en auto’s, maar dit leverde ook niet echt iets op. Ik heb me toen maar gericht op het maken van het eten, een ouderwets AVG’tje.
Hierna hebben we de vaatwasser naar voren getrokken en kwam ik al snel tot de diagnose; kapotte afvoerslang. Symptoom: een scheur in de slang. We hebben ducttape op ons boodschappenlijstje gezet om het te fixen.
De avond was verder rustig. Married at First Sight en Lang Leve de Liefde gekeken.
Inmiddels ben ik mij ook aan het verdiepen in de materie van het website maken. In welke vorm ik dit wil gieten weet ik nog niet helemaal. De tijd zal het leren.

Geplaatst op

Maandag 24 februari 2020

Rond zes uur waren we beide wakker, toch nog een beetje een jetlag. Echter is het wel heel fijn om rond dit tijdstip wakker te worden. Het eiland ontwaakt dan ook, vogels gaan fluiten (honden gaan blaffen) en het wordt langzaam licht. Ook de temperatuur is heerlijk. We hadden bedacht om een stuk met Google te gaan wandelen naar het strand. Blijkbaar zitten we in een buurt waar heel veel routes zijn om met de hond te wandelen. Via mijn PBP coach hebben we tips gekregen voor een wandeling. Rond zeven uur zijn we erop uit gegaan en op de beschrijving de route gewandeld. Het was ongeveer 2,5 kilometer heen en 2,5 kilometer terug. Het begon al interessant bij de start. De auto zetten we na een ritje van vijf minuten op een zandweg tegenover een huis met honden. Google gaat hier altijd zo lekker op en begon te blaffen. Dit veroorzaakte een canon van hondengeblaf door de hele buurt. We zijn snel de zandweg maar ingelopen. Ik denk dat na 100 meter de eerste tegenligger met twee losse honden al voorbij kwam. Ontwijken lukte niet, maar Google kort gehouden en de andere honden liepen redelijk snel voorbij. De rest van de route geen honden tegengekomen, wel af en toe een mountainbiker. Het was nog wel een kunst om Google af en toe wat water te laten drinken, maar het ging steeds beter. Na ruim een half uur kwamen we aan bij het strand. Dit is echter aan de ruige kant van Curaçao, dus geen wit zandstrand met een kabbelende zee. Het waren flinke golven die braken op rif en rotsen. Google heeft eventjes natte voetjes gehaald, maar had verder weinig oog voor de zee. Hij heeft een beetje op het strand gelegen.Nadat we hem weer wat water hadden gegeven zijn we teruggelopen. Eenmaal bijna bij de auto zagen we twee zwerfhonden los lopen. Heel erg spannend, ze waren

zo intimiderend en Google gaat hier dan ook zo lekker tegen tekeer. Zo goed en kwaad als het ging heb ik snel geprobeerd de auto open te krijgen en ging Google achterin. Wij gingen ook snel zitten. Gelukkig bleken de zwerfhonden niet heel erg agressief, maar ik vraag me wel sterk af, wat als ze wel aanvallen, of wat als ze wel bijten of als Google zijn riem los raakt…. Dat uitlaten van Google wordt nog wel een dingetje waar we ons ritme in moeten krijgen. Gelukkig heeft ie een enorme tuin tot zijn beschikking.Verder hebben we deze dag nog weer wat boodschappen gedaan bij een andere supermarkt de Mangusa Hypermarket. Iets dichter bij huis en heel erg groot. Duco en Google hebben mij afgezet en we hadden afgesproken dat ze me om 12 uur zouden ophalen. Ik houd van supermarkten. Heerlijk! Echter had ik een taak (het lijstje) en beperkt de tijd, dus dwalen tussen de (Amerikaanse) schappen was geen optie. Het meeste van het lijstje heb ik kunnen vinden. Het was enorm druk bij de supermarkt. Hopelijk komt dit doordat het nu carnaval is en alle supermarkten aangepaste openingstijden hebben. Aangezien we nu nog totaal geen agenda hebben of verplichtingen maakte me het ook niet heel erg uit dat ik 10 minuten bij de kassa heb staan wachten. Een simkaart halen lukte echter niet meer binnen de tijd. Duco en Google zaten al op mij te wachten. Toen ik naar buiten liep kwamen ze toevallig net aanrijden en zijn we weer terug naar huis gegaan. Hier hebben we lekker geluncht. Toast met avocado, kipfilet en ei. Heerlijk!
Na de lunch hebben we geprobeerd contact te leggen met het thuisfront. Daar was het immers etenstijd, grote kans dat iedereen thuis was. Dit klopte! We hebben even met de gezinnen gekletst en het was fijn om iedereen ook via het beeldbellen van Whatsapp te zien.
Hierna hebben we even bij ons badje gezeten met een Amstel Bright. Het badje staat echter in de volle zon en Google wil nu nog continu bij ons zijn. Dit was dus niet echt een optie, omdat de tegels gloeiend heet zijn. Hem laten wennen vergt wat extra tijd. We zijn toen maar weer verplaatst naar de schaduw.
Door Google zijn we wat meer gebonden aan ons huis. Dat zou voor een vakantie niet echt chill zijn, maar voor nu is het oké. We worden gedwongen even rustig aan te doen en te acclimatiseren. Het scheelt natuurlijk wel dat we weten dat we voorlopig nog wel op dit eiland zijn en we zijn er al eerder geweest. De stranden, de etentjes, het snorkelen, duiken en de drankjes komen vanzelf wel. Nu is het nog even aarden en relaxen.
De afgelopen dagen zijn we ook druk bezig met het internet afstruinen naar auto’s en huurhuizen. Er is wel veel aanbod, maar weinig waar we iets in zien. Wel hebben we geregeld dat we morgen met een via via bekende makelaar onze woonwensen te bespreken.
’s Avonds hebben we een lekker pastaatje gegeten aan het barretje in ons huis. We proberen Google te laten wennen aan het huis, maar dat lukt niet echt als we zelf continu buiten zitten. De avond weer afgesloten met Hollandse televisie: Married at First Sight, Lang Leve de Liefde en Boer zoekt Vrouw.

Geplaatst op

Zondag 23 februari 2020

De eerste echte dag op Curaçao. Het was bijzonder (vroeg) wakker worden, de wind waait, het is nog schemerig en de temperatuur is heerlijk. We hebben extreem rustig aan gedaan en hebben in bed nog de aflevering van Wie is de Mol gekeken. Bij daglicht zagen we pas voor het eerst goed op wat voor een fijne plek we zitten. De tuin is enorm, met veel zitjes, veel schaduw, veel beplanting en een klein badje. Het ontbijt hebben we heerlijk buiten gegeten. Het apathische gevoel van gisteren is verdwenen en ook emotioneel ben ik een stuk stabieler en vrolijker, gelukkig.

In de ochtend hebben we al onze bagage uitgepakt en hebben we een poging gedaan om zowel Google, de bench als zijn kleed schoon te krijgen. De wasmachine werkte niet mee, waardoor we als een soort wijnmakers, al stampend zijn kleed onder de douche hebben geprobeerd te wassen. Ik denk dat we geen succesvolle wijnmakers zouden zijn. Ook de eigenaresse kreeg de wasmachine niet aan de praat. Op internet was ook geen enkele handleiding te vinden. Ze gaf aan dat we het ’s avonds nog eens moesten proberen. We hebben het dus maar even gelaten. Omdat we niet extreem veel in huis hadden en we al een klein boodschappenlijstje hadden zijn we met zijn drieën naar Van den Tweel bij Jan Thiel gegaan. Google heeft altijd flink wat tijd nodig om aan een nieuwe omgeving te wennen, dus we kunnen hem nog niet alleen laten. De overtocht met het vliegtuig en het opgelopen trauma hierbij zal dit proces ook niet echt versnellen vermoed ik.

Duco heeft mij afgezet en is een rondje wezen rijden met Google. Ze hebben een klein stukje bij de Caracasbaai gewandeld en zijn vervolgens weer richting de supermarkt gereden om mij op te halen.

Ik had ondertussen het broodnodige in huis gehaald. Het is wel even schakelen met andere producten en een andere indeling om nou te vinden wat je nodig hebt, maar het was redelijk gelukt. In de middag hebben we lekker vertoeft in de tuin onder het genot van een Amstel Bright. ’s Avonds hebben we weer op de porch gegeten, heerlijk! Dit keer geen uitgebreide beschrijving nog van het eten wat we allemaal eten, want het is redelijk standaard; broodje ham/kaas, tosti, en ’s avonds een tray bake, zoals ik ook vaak maak in Nederland. De keuken is wel heel groot en van een hoop gemakken voorzien, daar houd ik van.

De poging om de wasmachine aan de praat te krijgen was succesvol. Het lijkt erop dat de deur niet goed sluit, waardoor hij niet wil starten. Door tegen de deur te duwen en dan op start te drukken doet de wasmachine het wel. Heel fijn, want we zullen de komende tijd regelmatig een wasje moeten draaien.

Na het avond eten hebben we een zitje gecreëerd op de porch om First Dates te kijken, onder het genot van een Knopper. Duco had het zwaar en zijn hoofd knikkebolde continu. Met mijn jetlag gaat het wat beter. Het is ons gelukt om pas rond half 12 ons bed op te zoeken.

Geplaatst op

Zaterdag 22 februari 2020

Na een vreemde en korte nacht ging de wekker om zes uur. Duco heeft nog een flink stuk gefietst met Google, zodat hij nog even al zijn energie (en nummer 1 en 2) kwijt kon.

Ik startte langzaam op, met de grootste knoop in mijn maag ooit. Af en toe een flinke huilbui en 0,0 % honger. Onmogelijk, maar waar. Rond acht uur druppelden familie/vervoer binnen en hebben we de koffers verdeeld over de auto’s. Rond half negen konden we vertrekken. Wij reden met Google met mijn ouders mee. Het was stil in de auto. Eenmaal bij Schiphol aangekomen rond een uurtje of half 10 was het onwennig. Je loopt daar met een hond, vier koffers, handbagage en een gigantische bench die nog in elkaar gezet moet worden. Dit met een knoop in je maag en een brok in je keel, vergezeld door familie die zich ook zo voelt. Ergens bij vertrekhal twee met meer dan een dozijn aan familie en vrienden om ons heen werd de bench in elkaar gezet, ook zo’n vreemde situatie.

De tactiek was om Google eerst bij ‘odd sized luggage’ af te geven. Wie bedacht heeft dat dieren vallen onder ‘odd sized luggage’, heeft zelf overduidelijk geen huisdieren. Met het inchecken van Google konden we gelijk ook al onze koffers inchecken. Zoals gehoopt klopte het gewicht en ging dit allemaal soepeltjes. Google konden we vervolgens aan de riem meenemen naar een raar hoekje ergens bij balie 16 waar alle ‘odd sized luggage’ gebracht werd. Zijn bench werd op een kar gezet en Google stapte boven verwachting vlot in. We zijn maar snel weggegaan, zodat we de stress, het gepiep en gehuil van Google niet hoefden mee te maken. We hadden op dat moment genoeg aan ons eigen gestress, gepiep en gehuil. Het moment waar we al dagen tegenaan hikten en zo tegenop zagen was dan daar. Afscheid nemen van familie en vrienden. Gelukkig duurde dit moment niet extreem lang. Iedereen een dikke vette knuffel gegeven en veel tranen gelaten. Het liefst wil je met stille trom vertrekken, maar toch ergens ook weer fijn dat er dierbaren zijn die je uit willen zwaaien. Dat we wat Knoppers chocolade mee kregen was een schrale troost :’).

Met onze ticket, paspoort en handbagage liepen we rond kwart over 10 weg, om er vervolgens achter te komen dat we toch de andere kant op moesten, natuurlijk liepen we iedereen weer tegen het lijf. Wat handkusjes en gezwaai naar elkaar gestuurd en vervolgens stug doorgelopen. Ik wilde niet nóg een keer door de emotionele rollercoaster waar ik toch al een aantal dagen in zit.

De douane verliep vlot en we zaten al snel bij een bar, een beetje apathisch voor ons uit te staren, nog steeds met een dikke vette knoop in mijn maag. Voor de show maar een colaatje besteld en nog nooit zo langzaam opgedronken. Mogelijk hielp hier het vieze papieren rietje ook bij, dat doet de drinklust ook geen goed. Na nog een klein huilbuitje en een beetje troost bij elkaar gezocht te hebben zijn we de hal maar eens gaan verkennen. Niet geheel verrassend; het was er zoals altijd; veel mensen en wat nietszeggende winkels. Een beetje met onze ziel onder onze arm liepen we rond en hebben we nog wat lectuur aangeschaft. Inmiddels begon mijn lichaam weer wat normaler te doen en hebben we uiteindelijk ergens een broodje gekocht. Rond de tijd van het boarden (12:30) zijn we richting gate E20 gelopen. Daar kregen we al snel te horen dat het vliegtuig te laat aan de gate stond en dat de catering eerst nog ingeladen moest worden, vetraging dus. We zijn maar op een bankje gaan zitten en hebben weer apathisch voor ons uitgestaard. Waarom wilden we dit ook alweer?

Ook het boarden zelf verliep niet volgens het schema van KLM en het was op de runway druk met vertrekkende vliegtuigen, waardoor we uiteindelijk een uur later in de lucht zaten dan gepland. We zeiden beide niks, maar wisten beide dat dit ook betekende dat Google nóg langer alleen in de bench moest zitten.

Het was een directe vlucht van KLM, nog nooit heb ik zo’n lange vlucht met KLM gevlogen, enkel een keer met een Cityhopper. Het was een rustige vlucht, zowel qua huilbaby’s als turbulentie. Van tevoren hadden we alle afleveringen van Expeditie Robinson NL vs. BE gedownload en die hebben we gedurende de vlucht allemaal gekeken. Af en toe even geprobeerd te slapen (wat natuurlijk niet lukt) en verder een beetje gezeten en gewacht. We hadden zelf voldoende snacks mee en een fles water, maar ook qua voedsel werden we goed voorzien door de cabin crew, enige was dat je altijd zo uitdroogt in een vliegtuig en ze bijna nooit langs kwamen voor drinken. Dat ben ik zelf maar gaan halen. Ik weet dan eigenlijk ook niet wat nou de gewoonte is of de voorkeur heeft van de cabin crew qua drinken halen/vragen. Moet ik op dat belletje drukken en ze voor mij laten lopen, waardoor ik het gangpad niet bezet houd, of hebben ze liever dat passagiers drinken komen halen..?

Anyway, de vlucht duurde zo’n 10 uur en we kwamen in schemer aan. Doordat we online al zo’n waver hadden ingevuld ging de douane vrij vlot en kwamen we snel bij de bagagebanden aan. Het duurde even voordat we de koffers hadden. Voor Google moesten we wachten totdat hij door de rode deur kwam. We hebben nog nooit zo vaak naar een rode deur gekeken.

Toen hij eenmaal in zijn bench naar binnen werd gesjouwd na een kwartier rende Duco erop af. (Echt een All you need is love momentje). Duco vroeg om een schaar, maar Google mocht er nog niet uit. Google was begrijpelijk druk aan het piepen en huilen en het enige wat je wil is hem geruststellen, maar je kan helaas even helemaal niks. Een personeelslid van het vliegveld heeft ons gelukkig nog geholpen met onze vier koffers op een karretje te zetten en toen konden we de bench op een ander karretje zetten, zo richting de uitgang. Googles paspoort hebben we moeten inleveren bij een douanier en die kunnen we over twee weken ophalen bij een dierenarts. Omdat we hier de bench konden openmaken, omdat hier wel een mes was, hadden we de bench open gemaakt en Google sprong eruit. De douanier gaf alleen aan dat dit op dat punt nog niet mocht. We moesten het dus weer voor elkaar zien te krijgen dat Google weer in de bench ging. Dit was zo hartverscheurend. De hele bench zat onder de ontlasting en urine en zowel de bench als Google stonken enorm. Met grof geweld kregen we Google weer in de bench, om letterlijk 30 meter te lopen naar de uitgang, waar hij wel naar buiten mocht.

Hier stonden twee toekomstige collega’s van Duco ons op te wachten. Zo fijn dat we alle tijd kregen om onze zaakjes te regelen. De vieze bench moest uit elkaar, we moesten de huurauto ophalen en alles in de auto’s krijgen. Het nam wat tijd in beslag, maar ging wel stressloos. Het stuk van het vliegveld naar de parkeerplaats werd duidelijk dat Google vreselijke dorst had. Hij heeft zoveel gedronken, hij likte zelf het water wat op het asfalt liep op. Niet veel later kotste hij dit ook allemaal weer uit, waarschijnlijk was het water te koud en hij half in shock. We zijn snel in de auto gaan zitten, om te vertrekken.

Het adres werd ingetikt op Google en met twee auto’s reden we richting Santa Catharina, waar we een Airbnb hebben gehuurd. Inmiddels was het rond half negen in de avond. Het was een klein half uurtje rijden naar de woning, die we redelijk makkelijk hebben gevonden. We werden hartelijk welkom geheten door de eigenaresse, die naast ons woont met een papegaai, kat en vijf honden. Gezellige boel (zeker voor Google :P). De water en elektra standen werden even opgeschreven, de koffers werden uitgeladen en we kregen nog een koelbox met wat drankjes en hapjes, als welkomstcadeau van Duco’s collega. Heel erg fijn.

Daar zaten we dan, rond half 10 ’s avonds, in een huis, alle koffers nog dicht, een getraumatiseerde hond een paar 1000 kilometer van alles wat we kennen vandaan. Als eerste hebben we Google water gegeven. Dit kotste hij vervolgens ook weer uit.

We hadden beide een vreemd gevoel, of eerder een gebrek aan gevoel, een beetje verdoofd. Je bent moe, misselijk, emotioneel niet heel stabiel en je zit daar maar op een klein bankje in de woonkamer. In het welkomstpakket zaten ook cola en kaasballen. Dit hebben we gegeten en gedronken en toen vonden we het wel bedtijd. We hebben alles gelaten voor wat het was en zijn met Google naar de master bedroom gegaan. Gelukkig leek hij enigszins weer te herstellen en heeft hij veilig bij ons in de slaapkamer geslapen.

Geplaatst op

Vrijdag 21 februari 2020

De allerlaatste volledige dag in Nederland. Zo vaak heb je aan deze dag gedacht en nu is ie er ineens. In de ochtend hadden we de sleuteloverdracht van ons appartement. Dit ging erg vlot en om kwart voor tien stonden we buiten. We hebben officieel geen huis meer. Ik ben maar voor de laatste keer gaan sporten bij de Ladies Basic Fit. Even verstand op nul en gaan.
Hierna zijn we naar Dikke Dirck gegaan, een nieuw restaurant in Amersfoort dat we nog van ons lijstje wilden strepen. Met wat 033 Mokers die ook vrij waren hebben we lekker geluncht. Rond drie uur was het dan echt zo ver om afscheid te nemen van ze. Thuisgekomen zijn we aan de slag gegaan met de voorbereidingen voor de avond. We hebben beide gezinnen uitgenodigd bij mijn ouders om daar met z’n allen lekker Chinees te eten. Mijn vader heeft alles uit dekast gehaald, slingers met de Curaçaose vlag, een grote Curaçaose vlag, Curaçaos bier, 

kleine palmbomen, ballonnen, een tropische playlist en een lange gezellige tafel waar iedereen aan kon zitten.
Het was zo’n fijne avond! We hadden eten voor een weeshuis en iedereen had het gezellig. De alcohol vloeide rijkelijk en laat op de avond kwamen ook leuke carnavalskrakers voorbij. We hebben gelachen, gehuild, gezongen en genoten. Rond half twee werd het echter wel tijd om naar bed te gaan. Dronken slapen is nooit fijn, maar nu heeft het er wel denk ik voor gezorgd dat ik überhaupt wat uurtjes heb kunnen slapen. De emoties waren all over the place.