Auteur: Lianne

Deze week realiseerde ik mij dat ik al een tijd niet meer over Corona heb geschreven. Dit komt denk ik voort uit het feit dat het voor ons persoonlijk bijna geen rol meer speelt in het dagelijkse leven. (Naast dat ik me wel heel bewust ben van de enorme gevolgen dit virus heeft en zal hebben de komende jaren). Hoe wij hier nu leven heeft mij aan het denken gezet en ik besef mij dat – naast natuurlijk ál het andere – wij hier in een totaal andere realiteit leven dan wat er zich op dit moment in Nederland afspeelt.

Hier is namelijk onder de bevolking geen Corona meer. Dit maakt dat er wel maatregelen zijn die vooral te maken hebben met (persoonlijke) hygiëne, afstand houden en het uitblijven van grote evenementen, maar in het dagelijkse leven merken wij persoonlijk weinig van ‘het nieuwe normaal’. We ervaren veel vrijheid en de maatregelen zijn voor mij persoonlijk gevoelsmatig niet vrijheidsbeperkend. Bij de omgang met anderen is hier niet de angst ‘Oh, misschien is diegene besmet.’ Of ‘Misschien bestaat de kans dat ik iemand besmet, dus ik blijf maar thuis.’ De kans op besmetting is er namelijk niet. De mensen die vanuit het buitenland gerepatrieerd zijn gaan in quarantaine en dit lijkt goed te werken, waardoor er al weken geen lokale besmettingen meer zijn.

Door berichten vanuit Nederland heb ik het idee dat dat daar -naast de vrijheidsbeperkende maatregelen – ook nog serieus angstige gedachtes zijn, wat de dagelijkse omgang met mensen enorm verandert.

Hier zijn de sportscholen al weken weer open, uit eten gaan kan zowel binnen als buiten, kleine bijeenkomsten zijn ook weer mogelijk, Happy Hours zijn terug, er worden arrangementen voor Vaderdag aangeboden, scholen zijn weer open, mensen kunnen weer naar hun werk en iedereen kan er weer ongelimiteerd op uit. Dit in tegenstelling tot Nederland waar volgens mij nog steeds geldt; werk thuis, blijf zoveel mogelijk thuis, bezoek je oude opa of oma niet of achter glas, reis alleen indien noodzakelijk en met mondkapje, verjaardagen met 1,5 meter afstand tussen mensen en andere enorme aanpassingen om sociaal contact maar zoveel mogelijk fysiek te beperken. Er wordt nu volgens mij zelfs geprobeerd een wet te realiseren die vergaand mag ingrijpen en behoorlijk de privacy aantast. Iets wat hier totaal anders gaat. Na de acht weken strenge lockdown is hier zo goed als de volledige vrijheid weer terug.  

Op dit moment zijn deze twee werelden fysiek nog van elkaar gescheiden, maar vanaf 1 juli gaat dit anders zijn. Nederlandse toeristen kunnen dan weer richting Curaçao komen en gaan deze twee manieren van het nieuwe normaal letterlijk en figuurlijk door elkaar lopen. Ik ben heel erg benieuwd hoe dit gaat zijn.

Hier ben ik gewoon niet voldoende ‘gewend’ om afstand te houden. We moesten acht weken in lockdown en waren er eigenlijk geen sociale contacten, behalve in de supermarkt. Dus we hebben ook niet echt goed kunnen ‘oefenen’ om in het openbaar aan social distancing te doen. Het was hier een beetje het alles of niets principe. Ik heb het gevoel dat ik nog niet goed getraind ben om mee te draaien in de 1,5 meter samenleving van Nederland. Met mij, mogelijk vele anderen. Dit gaat echter wel van ons verwacht worden vanaf 1 juli, want we kunnen er gewoon van op aan dat er besmette mensen deze kant op komen.

De hele wereld is op dit moment koffiedik aan het kijken en ik heb ook werkelijk geen idee wat de tijd ons zal leren. Wel heb ik het idee dat er goed nagedacht is over hoe hier langzaam het toerisme weer moet gaan opbloeien. Er is gewerkt aan het vergroten van de ic-capaciteit en zorgpersoneel en met een hoop cijfers, tabellen en grafieken is er een plan uitgestippeld en deze route wordt gevolgd. Hier bestaat niet de illusie dat iedereen coronavrij het vliegtuig uitstapt, maar er is een balans gezocht en gepoogd te berekenen wat een aanvaardbaar risico is om toch de nummer 1 inkomstenbron van het eiland weer leven in te blazen.

Ik hoop heel erg dat het COVID virus onder controle blijft op Curaçao en dat er geen wereldwijde tweede golf gaat ontstaan.