Afgelopen weekend bleek dat het alarmsysteem van ons huis nooit op de juiste manier is aangesloten bij de alarmcentrale. Fijn dat we daar redelijk op tijd achter zijn gekomen (klein maandje verder). Gelukkig was de installateur in de gelegenheid om dit voor ons deze week te fixen. Er bleek een bepaald vinkje niet aan (of uit) te hebben gestaan, wat wel had gemoeten. Nu werkt alles naar behoren.
Deze week ook mezelf zover gekregen om toch maar eens achter ons water en elektra contact te gaan bij Aqualectra (mag ook wel na drie maanden). Sinds we hier wonen hebben we nog geen rekening gezien of betaald en hebben we tot op heden wel water en licht. Voordat ik op de bonnefooi langs een kantoor zou gaan dacht ik even te gaan bellen. De eerste poging heb ik 20 minuten in de wacht gestaan. Ik heb maar opgehangen en opnieuw ingebeld. Ondertussen even de keuken opgeruimd en andere zaken, want ook dat duurde weer even. Uiteindelijk had ik een zeer behulpzame medewerker aan de telefoon. Hij heeft ons echt zo goed geholpen. Blijkbaar waren alle mailtjes die we gestuurd hadden voor de aansluiting wel gewoon verwerkt, want er waren al drie rekeningen die nog open stonden. Niemand had alleen bedacht dat het wel handig zou zijn om deze rekeningen ook daadwerkelijk naar ons te versturen. Deze hebben we nu wel en we kunnen ook inloggen bij MiKuenta om onze rekeningen in te zien. Er staat ook een melding open dat de kans bestaat dat we worden afgesloten, dat snap ik best, wanbetalers die we zijn. Snel maar even de rekeningen betalen.
Maandag heb ik ’s avonds weer een mooi rondje gelopen en genoten van de omgeving. Het enige waar ik nog wel aan moet wennen zijn al die blaffende (waak)honden. De meeste zitten natuurlijk gewoon achter een hek, maar toch ben ik wat bang dat wanneer er eentje los loopt of uitbreekt, ik de sjaak ben. Veel mensen wandelen met een stok, Dat moet ik ook maar gaan doen, maar mocht ik gaan hardlopen, is hardlopen met een stok niet echt ideaal. Een valse waakhond achter je aan is trouwens wel een goede motivatie om extra hard te rennen.
Dinsdag zijn we weer wezen zwemmen bij Mambo Beach. Daar realiseerden we ons hóe makkelijke we gewend waren aan de rust doordat er in de afgelopen maanden geen toeristen waren. Er was nu rumoer, muziek, drukte en allemaal mensen in vakantiesferen. Dat is weer even omschakelen. Geen strand meer bijna voor jezelf alleen en af en toe even slalommend zwemmen. Het viel ons ook op dat er heel veel (Britst) Engels sprekende mensen op het strand waren. Alleen mensen uit Groot Brittanië hebben nog geen groen licht om hier te mogen zijn. Misschien waren het Canadezen… Vanuit Canada mag er gevlogen worden.
UPDATE: volgens mij zijn er vanaf 16 juli weer meer landen welkom, maar ik begreep de mededeling nog niet helemaal. Zo ver gaat mijn cursus Papiamentu nog niet.
De cursus Papiamentu is trouwens wel erg leuk! Tof om te merken dat het lezen van borden langs de weg bijvoorbeeld steeds beter gaat, of ik op een fatsoenlijke manier kan reageren op de vraag hoe het gaat. Ook erg grappig om ’s avonds samen aan tafel huiswerk te maken. Net zoals vroeger.
UPDATE: Hier is de meest recente reisinformatie in het Nederlands te vinden.
Misschien ligt hier ook een kans voor Curaçao. De meeste toeristen komen natuurlijk vanuit Nederland, de cruiseschepen vanuit Amerika en vanuit de omliggende eilanden. Er zijn nog zoveel landen die Curaçao niet kennen of waarbij het eiland niet bekend staat als vakantiebestemming. Wat zou het een mooi gevolg kunnen zijn na zo’n desastreuse periode dat meer landen Curaçao leren kennen, omdat het mogelijk een van de weinig veilige plekken is om op vakantie te gaan. Misschien zou de toeristenbranche hierop moeten inspelen. Zowel op de korte als langere termijn zou dit meer toeristen kunnen trekken wat weer zorgt voor meer werk en een betere economie.
Vorige week had ik geschreven dat ik deze week zou meelopen met een vrijwilligersproject in een buurthuis waarbij er met buurtgenoten wordt gekookt. Vlak voordat ik vertrok had ik nog even geluncht en ik voelde vrij snel dat de lunch niet goed viel. Het was natuurlijk allemaal lekker last minute en ik wilde niet afzeggen zo kort van tevoren. Ik dacht, even lekker in de airco van de auto en dan gaat het allemaal wel weer. Eenmaal daar werd ik kort voorgesteld en begon ik aan het snijden van de aardappels. Ik denk dat ik na 10 minuten al voelde dat het niet goed ging. Voor de gevoelige lezer, sla de volgende paragraaf vooral even over, het wordt smerig gênant.
Het was er warm, ik was bezweet, gesprekken gingen langs me heen, ik voelde me slecht en merkte dat ik een toilet nodig had. Er werd een wc rol voor mij gepakt en gewezen dat de wc aan de overkant van het schoolplein waren. Snel pakte ik de wc rol aan en ben snel naar buiten gegaan, helaas niet snel genoeg. Buiten, midden op het schoolplein in het zicht van iedereen kwam mijn zeer uitgebreide lunch er vrolijk aan de bovenkant weer uit. Wat een fantastische eerste indruk heb ik gemaakt… Ik wilde erna nog doorlopen naar de wc om de boel wat op te kalefateren, maar de wc was nog afgesloten en niemand had de sleutel. Ik schaamde me kapot, maar ik werd lief opgevangen. De middelen om de boel op te ruimen waren wat beperkt, wat de situatie alleen nog maar verschrikkelijker maakte. Een hoopje dorre bladeren verbloemde wat er enkele seconden daarvoor had afgespeeld. Het was maar beter dat ik weer naar huis ging. Ik heb gedag gezegd en kon wel door de grond zakken (nu nog steeds eigenlijk). Wanneer ik weer op en top fit ben wil ik wel gewoon nog een poging wagen, als ze me nog willen…
Thuis heb ik voor pampus op de bank gelegen. ’s avonds ging het wel weer wat beter en gelukkig was ik de dag erna weer volledig hersteld. Dat was fijn, want ons restaurant voor de maand juli stond op de planning. We hadden gehoopt bij de Visserij een hapje te eten, maar dat was veel te druk, waardoor we een alternatief hebben gekozen. Lees hier de recensie. Nog even met z’n tweetjes uit eten, voordat we dit weekend ons eerste, echte, officiële bezoek ontvangen!
Daar is natuurlijk een heel proces aan vooraf gegaan. De onzekerheid, er vanuit gaan dat het niet door kan gaan, dan toch stiekem weer hoop krijgen dat het wel door kan gaan, vervolgens de onzekerheid van de testuitslagen. Het is echt een heel traject. Op vakantie gaan heeft nog nooit zoveel werk gekost. Maar wat ben ik blij dat ze komen! Vrijdag hebben ze ook te horen gekregen dat ze allebei negatief getest zijn op COVID, dus ze hebben groen licht!
De koffers zijn vrijdagavond gepakt heb ik begrepen en zaterdag vertrokken ze van Schiphol. Zaterdagmiddag stonden wij met smart op ze te wachten! Natuurlijk waren we veel te vroeg, maar dat boeide niet. Zo leuk om weer op Hato te zien en ook allemaal Hello-Goodbye taferelen rondom ons heen te zien voordat we zelf een Hello-Goodbye tafereel konden zijn. Na ruim een uur wachten kwamen ze dan ein-de-lijk door de deur heen! Snel een dikke knuffel gegeven en met alle bagage naar de auto. Voor zon lange reis zagen ze er nog topfit uit! Eenmaal thuis hebben we heerlijk rustig aan gedaan. Beetje wegwijs maken, kletsen, drankje, hapje en een barbecue. Zo fijn om bekenden over de vloer te hebben (zeg ik nu nog).
De zondag begon lekker rustig (met wat Formule 1 op de achtergrond) zijn we met snorkelgear op pad gegaan. Als eerste hebben we bij de tugboat gesnorkeld. Dit is een klein scheepswrakje vlak onder het wateroppervlakte. Ideaal om hier te snorkelen. Er zijn veel vissen en het koraal is nog redelijk aanwezig.
Bij de tugboat is wel een klein leuk strandtentje, maar er zijn een hoop kiezels, waardoor we er voor kozen om een wat meer zandstrand op te zoeken. Het werd Playa Porto Marie. Het was er aan het eind van de middag behoorlijk druk, maar wel erg lekker. Rozig en voldaan hebben we ’s avonds nog hotdogs van de gril gegeten en een spelletje gedaan. Een heerlijke vakantiedag in eigen land ;).
