Na een vreemde en korte nacht ging de wekker om zes uur. Duco heeft nog een flink stuk gefietst met Google, zodat hij nog even al zijn energie (en nummer 1 en 2) kwijt kon.
Ik startte langzaam op, met de grootste knoop in mijn maag ooit. Af en toe een flinke huilbui en 0,0 % honger. Onmogelijk, maar waar. Rond acht uur druppelden familie/vervoer binnen en hebben we de koffers verdeeld over de auto’s. Rond half negen konden we vertrekken. Wij reden met Google met mijn ouders mee. Het was stil in de auto. Eenmaal bij Schiphol aangekomen rond een uurtje of half 10 was het onwennig. Je loopt daar met een hond, vier koffers, handbagage en een gigantische bench die nog in elkaar gezet moet worden. Dit met een knoop in je maag en een brok in je keel, vergezeld door familie die zich ook zo voelt. Ergens bij vertrekhal twee met meer dan een dozijn aan familie en vrienden om ons heen werd de bench in elkaar gezet, ook zo’n vreemde situatie.
De tactiek was om Google eerst bij ‘odd sized luggage’ af te geven. Wie bedacht heeft dat dieren vallen onder ‘odd sized luggage’, heeft zelf overduidelijk geen huisdieren. Met het inchecken van Google konden we gelijk ook al onze koffers inchecken. Zoals gehoopt klopte het gewicht en ging dit allemaal soepeltjes. Google konden we vervolgens aan de riem meenemen naar een raar hoekje ergens bij balie 16 waar alle ‘odd sized luggage’ gebracht werd. Zijn bench werd op een kar gezet en Google stapte boven verwachting vlot in. We zijn maar snel weggegaan, zodat we de stress, het gepiep en gehuil van Google niet hoefden mee te maken. We hadden op dat moment genoeg aan ons eigen gestress, gepiep en gehuil. Het moment waar we al dagen tegenaan hikten en zo tegenop zagen was dan daar. Afscheid nemen van familie en vrienden. Gelukkig duurde dit moment niet extreem lang. Iedereen een dikke vette knuffel gegeven en veel tranen gelaten. Het liefst wil je met stille trom vertrekken, maar toch ergens ook weer fijn dat er dierbaren zijn die je uit willen zwaaien. Dat we wat Knoppers chocolade mee kregen was een schrale troost :’). 
Met onze ticket, paspoort en handbagage liepen we rond kwart over 10 weg, om er vervolgens achter te komen dat we toch de andere kant op moesten, natuurlijk liepen we iedereen weer tegen het lijf. Wat handkusjes en gezwaai naar elkaar gestuurd en vervolgens stug doorgelopen. Ik wilde niet nóg een keer door de emotionele rollercoaster waar ik toch al een aantal dagen in zit.
De douane verliep vlot en we zaten al snel bij een bar, een beetje apathisch voor ons uit te staren, nog steeds met een dikke vette knoop in mijn maag. Voor de show maar een colaatje besteld en nog nooit zo langzaam opgedronken. Mogelijk hielp hier het vieze papieren rietje ook bij, dat doet de drinklust ook geen goed. Na nog een klein huilbuitje en een beetje troost bij elkaar gezocht te hebben zijn we de hal maar eens gaan verkennen. Niet geheel verrassend; het was er zoals altijd; veel mensen en wat nietszeggende winkels. Een beetje met onze ziel onder onze arm liepen we rond en hebben we nog wat lectuur aangeschaft. Inmiddels begon mijn lichaam weer wat normaler te doen en hebben we uiteindelijk ergens een broodje gekocht. Rond de tijd van het boarden (12:30) zijn we richting gate E20 gelopen. Daar kregen we al snel te horen dat het vliegtuig te laat aan de gate stond en dat de catering eerst nog ingeladen moest worden, vetraging dus. We zijn maar op een bankje gaan zitten en hebben weer apathisch voor ons uitgestaard. Waarom wilden we dit ook alweer?
Ook het boarden zelf verliep niet volgens het schema van KLM en het was op de runway druk met vertrekkende vliegtuigen, waardoor we uiteindelijk een uur later in de lucht zaten dan gepland. We zeiden beide niks, maar wisten beide dat dit ook betekende dat Google nóg langer alleen in de bench moest zitten.
Het was een directe vlucht van KLM, nog nooit heb ik zo’n lange vlucht met KLM gevlogen, enkel een keer met een Cityhopper. Het was een rustige vlucht, zowel qua huilbaby’s als turbulentie. Van tevoren hadden we alle afleveringen van Expeditie Robinson NL vs. BE gedownload en die hebben we gedurende de vlucht allemaal gekeken. Af en toe even geprobeerd te slapen (wat natuurlijk niet lukt) en verder een beetje gezeten en gewacht. We hadden zelf voldoende snacks mee en een fles water, maar ook qua voedsel werden we goed voorzien door de cabin crew, enige was dat je altijd zo uitdroogt in een vliegtuig en ze bijna nooit langs kwamen voor drinken. Dat ben ik zelf maar gaan halen. Ik weet dan eigenlijk ook niet wat nou de gewoonte is of de voorkeur heeft van de cabin crew qua drinken halen/vragen. Moet ik op dat belletje drukken en ze voor mij laten lopen, waardoor ik het gangpad niet bezet houd, of hebben ze liever dat passagiers drinken komen halen..?
Anyway, de vlucht duurde zo’n 10 uur en we kwamen in schemer aan. Doordat we online al zo’n waver hadden ingevuld ging de douane vrij vlot en kwamen we snel bij de bagagebanden aan. Het duurde even voordat we de koffers hadden. Voor Google moesten we wachten totdat hij door de rode deur kwam. We hebben nog nooit zo vaak naar een rode deur gekeken.
Toen hij eenmaal in zijn bench naar binnen werd gesjouwd na een kwartier rende Duco erop af. (Echt een All you need is love momentje). Duco vroeg om een schaar, maar Google mocht er nog niet uit. Google was begrijpelijk druk aan het piepen en huilen en het enige wat je wil is hem geruststellen, maar je kan helaas even helemaal niks. Een personeelslid van het vliegveld heeft ons gelukkig nog geholpen met onze vier koffers op een karretje te zetten en toen konden we de bench op een ander karretje zetten, zo richting de uitgang. Googles paspoort hebben we moeten inleveren bij een douanier en die kunnen we over twee weken ophalen bij een dierenarts. Omdat we hier de bench konden openmaken, omdat hier wel een mes was, hadden we de bench open gemaakt en Google sprong eruit. De douanier gaf alleen aan dat dit op dat punt nog niet mocht. We moesten het dus weer voor elkaar zien te krijgen dat Google weer in de bench ging. Dit was zo hartverscheurend. De hele bench zat onder de ontlasting en urine en zowel de bench als Google stonken enorm. Met grof geweld kregen we Google weer in de bench, om letterlijk 30 meter te lopen naar de uitgang, waar hij wel naar buiten mocht.
Hier stonden twee toekomstige collega’s van Duco ons op te wachten. Zo fijn dat we alle tijd kregen om onze zaakjes te regelen. De vieze bench moest uit elkaar, we moesten de huurauto ophalen en alles in de auto’s krijgen. Het nam wat tijd in beslag, maar ging wel stressloos. Het stuk van het vliegveld naar de parkeerplaats werd duidelijk dat Google vreselijke dorst had. Hij heeft zoveel gedronken, hij likte zelf het water wat op het asfalt liep op. Niet veel later kotste hij dit ook allemaal weer uit, waarschijnlijk was het water te koud en hij half in shock. We zijn snel in de auto gaan zitten, om te vertrekken.
Het adres werd ingetikt op Google en met twee auto’s reden we richting Santa Catharina, waar we een Airbnb hebben gehuurd. Inmiddels was het rond half negen in de avond. Het was een klein half uurtje rijden naar de woning, die we redelijk makkelijk hebben gevonden. We werden hartelijk welkom geheten door de eigenaresse, die naast ons woont met een papegaai, kat en vijf honden. Gezellige boel (zeker voor Google :P). De water en elektra standen werden even opgeschreven, de koffers werden uitgeladen en we kregen nog een koelbox met wat drankjes en hapjes, als welkomstcadeau van Duco’s collega. Heel erg fijn.
Daar zaten we dan, rond half 10 ’s avonds, in een huis, alle koffers nog dicht, een getraumatiseerde hond een paar 1000 kilometer van alles wat we kennen vandaan. Als eerste hebben we Google water gegeven. Dit kotste hij vervolgens ook weer uit.
We hadden beide een vreemd gevoel, of eerder een gebrek aan gevoel, een beetje verdoofd. Je bent moe, misselijk, emotioneel niet heel stabiel en je zit daar maar op een klein bankje in de woonkamer. In het welkomstpakket zaten ook cola en kaasballen. Dit hebben we gegeten en gedronken en toen vonden we het wel bedtijd. We hebben alles gelaten voor wat het was en zijn met Google naar de master bedroom gegaan. Gelukkig leek hij enigszins weer te herstellen en heeft hij veilig bij ons in de slaapkamer geslapen.